London, Florence, Athens: Susanna, a precocious young girl growing up in 1950s Cambridge, would rather be home than in any of these places. Uprooted from the streets around Harvard Square, she feels lost and excluded in all the far-flung cities to which her father’s career takes the family. She always comes home with relief—but soon enough wonders if outsiderness may be her permanent condition. Written with a sharp eye for the pretensions—and charms—of the intellectual classes, Cambridge captures the mores of an era now past, the ordinary lives of extraordinary people in a singular part of America, and the ways we can—and cannot—go home.

Amazon.com

 

 

 

 

Kaysen takes the confusing route and writes a novel featuring a protagonist with the author's name, so keep in mind when reading this -- the Susanna of this story is fictional (but kind of not...wow, I'm not helping here, am I? LOL)

 

At the novel's start, 1950s era fictional Susanna is the precocious, book loving daughter of an economics professor and a former professional pianist. The family relocates often, but wherever they set up home base always seems to be a house full of music, learning, and comedic matchmaking attempts among the house staff. Even young Susanna comments that home life is such a warm and fun environment, she dreads time spent having to attend school. Kaysen offers so many heartwarming interactions within this family, the reader almost begins to feel cheated they're not a member themselves!

 

Even though the child version of our protagonist clearly displays a dreamer's soul early on, full of curiosity about the world, part of her also longs for a stable, established place to call home once and for all. This yearning becomes the basis for her attachment to the college town of Cambridge, Massachusetts. But as she moves beyond childhood into adulthood, she comes to find that even such a town as this with, its picturesque exterior, is not guaranteed to have all the answers her soul craves. 

 

There's no clear-cut, linear progression, per say, to this novel's plot, more like  strung-together episodes of the character's remembrances over a lifetime. What this book does really well is illustrate that sense of nostalgia that people tend to develop when they become increasingly distanced from their memories over the years. Hard disappointments, given enough time, tend to morph into these glowing vignettes that have the older you smirking, "Those were the days."

 

There is something in Susanna (the character) that rings very relatable to many: boredom with school, struggles with math, a love of books. Readers even get a bit of a crash course in Ancient Greek history! There's one section I found especially charming, where little Susanna offers her nine year old perspective on things after her first experiences with reading Greek mythology. 

 

Where the story gets a bit bogged down is in the background minutiae ... great at first, but in some portions of the story the richness turns to overindulgence and ultimately "reader bellyache". Examples: Susanna's teen years -- the description of her first period went on for several pages. Then the environmental details. At first, it's lovely. Especially for any readers enamored with all the best of Massachusetts life: walks around Cambridge parks, vacations on Cape Cod, etc. But after so many pages of it with not much else going on, it can border on tedious. Though this could be argued as a case of reader preferences and what you're in the mood for when you dive into this book. 

 

Cambridge is not the easiest book to explain or class, and it might not be for everyone, but I'd argue there is a definite audience for it. There are for sure some great take away lines I was noting, such as a pessimist being "a disappointed optimist" or the Daria-esque "my long, agonizing apprenticeship in failure had begun." LOL  

 

University town setting, bookish references... a bluestocking's dream! The opening sequence alone -- that first whole page of an artistic deconstruction of the novel's first line -- just screams " word nerds unite!"

 

 

Moje książkowe "The best":

 

Najbardziej intrygująca książkowa postać:

 

Susanna Kaysen („Przerwana lekcja muzyki”)

 

Najlepsza okładka:

 

„Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia” (Zdzisław Beksiński, Jarosław Mikołaj Skoczeń), Wydawnictwo: Mawit Druk, 2016r.

 

Największe zaskoczenie:

 

„Królestwo” (Emmanuel Carrère)

 

Najlepszy autor:

 

Walter Lord

 

Najlepsza książka:

 

„Titanic. Pamiętna noc” (Walter Lord)

 

 

Największe gnioty:

 

 

Najbardziej irytująca książkowa postać:

 

siostra Bernadetta z „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” (Justyna Kopińska)

 

Najgorsza okładka:

"Klimaty" (André Mauoris), Wydawnictwo: Artes, 1992r.

 

Największe rozczarowanie:

 

„Przerwana lekcja muzyki” (Susanna Kaysen)

 

Najgorszy autor:

 

Zdzisław Beksiński, Jarosław Mikołaj Skoczeń

 

Najgorsza książka:

 

„Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia” (Zdzisław Beksiński, Jarosław Mikołaj Skoczeń)

 

 

__________________________________________________________________

 

 

W liczbach:

 

Wszystkich przeczytanych książek 13, w tym:

 

Biografie/Autobiografie/Dzienniki/Pamiętniki - 2
Film + książka - 1
Literatura faktu/Reportaże/Eseje - 4
Literatura piękna/współczesna – 3

Poezja - 2
Poradniki – 1

 

 

W nagrodach:

 

Nominowani (3)

 

1) Książka Roku Lubimyczytać.pl (2016)

Walter Lord - "Titanic. Pamiętna noc"

2) Ogólnopolska Nagroda Literacka dla Autorki "Gryfia" (2015)

Magdalena Grzebałkowska - "Beksińscy. Portret podwójny"

 

3) Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego za reportaż literacki (2014)

Magdalena Grzebałkowska - "Beksińscy. Portret podwójny" 

 

Nagrodzeni (0)

Przed lekturą „Przerwanej lekcji muzyki” zapoznałam się z opiniami innych czytelników i z niemałym zdumieniem zauważyłam parę negatywnych opinii. Niemożliwym był dla mnie fakt, że książka, na której podstawie powstał tak rewelacyjny film, może być przeciętna bądź słaba. Niestety, przekonałam się, że w istocie jest to możliwe.

Początek zapowiadał bardzo ciekawą i zajmującą lekturę. Głównie za sprawą pierwszych rozdziałów, w których autorka opisuje jasno swój stan oraz przemyślenia. Okazuje się, że właśnie tylko przemyślenia Susanny Kaysen są najmocniejszym atutem „Przerwanej lekcji muzyki”. Około połowy książki coś zaczęło się psuć. To, co było bardzo dobre w filmie, czyli: dialogi, ukazanie relacji między pacjentkami szpitala psychiatrycznego (także pacjentkami i personelem medycznym), w książce wypada o wiele gorzej. Z czasem niektóre dialogi zaczęły mnie nużyć, aż w końcu kazały mi odłożyć dalszą lekturę na długie tygodnie.

Tym większym zdziwieniem napawa mnie fakt, iż „Przerwana lekcja muzyki” napisana jest stosunkowo prostym językiem (jak na jej niełatwą tematykę), posiada sporą liczbę krótkich rozdziałów, co ułatwia czytelnikowi szybsze czytanie, a jednak coś sprawia, że książka w niektórych momentach nuży i nie pozwala do siebie powrócić.
Wspomniane wcześniej przemyślenia autorki z pobytu w szpitalu psychiatrycznym a także opisy funkcjonowania ludzkiego umysłu oraz jej postrzeganie życia i ludzkiej psychiki – to wszystko na szczęście powróciło w paru ostatnich rozdziałach. I tylko dzięki temu udało mi się z większym zainteresowaniem ukończyć książkę.

Z pewnością wielu czytelników kojarzy ekranizację tej książki (pod tym samym tytułem), w której swoje role świetnie odegrały między innymi: Angelina Jolie, Winona Ryder czy też Britanny Murphy. Jeśli jest jeszcze ktoś, kto tego filmu nie widział, to szczerze go polecam.

Co do książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony posiada ona - bądź co bądź - interesujące, ciekawe opisy przemyśleń Susanny Kaysen, które przeczytałam z dużą uwagą i zainteresowaniem wypisując też sporo wartościowych cytatów. I choćby dla tych fragmentów warto się z nią zapoznać. Z drugiej strony jednak, spora część książki to dialogi – mające ukazać czytelnikowi życie w oddziale szpitala oraz relacje między pacjentami, a odniosłam wrażenie, że niekiedy bardzo spłycają tę historię. Nie zaciekawiły mnie – wręcz przeciwnie: czekałam aż w końcu autorka przejdzie do swoich przemyśleń na temat, egzystencji, życia, stanów ludzkiej psychiki, chorób takich jak między innymi: depresja, mania, schizofrenia, zaburzenia osobowości typu "borderline", etc.

Czuję spory niedosyt. Z przykrością muszę wystawić „Przerwanej lekcji muzyki” średnią ocenę uznając ją tym samym za przeciętną (lub co najwyżej niezłą). A dla poprawienia sobie nadszarpniętego w tym momencie wrażenia po raz kolejny powrócę do jednego ze swoich ulubionych filmów, by raz jeszcze przeżyć emocje bohaterek, których to emocji w książce mi zabrakło.

 

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/01/przerwana-lekcja-muzyki.html

In 1967, after a session with a psychiatrist she'd never seen before, eighteen-year-old Susanna Kaysen was put in a taxi and sent to McLean Hospital. She spent most of the next two years on the ward for teenage girls in a psychiatric hospital as renowned for its famous clientele -- Sylvia Plath, Robert Lowell, James Taylor, and Ray Charles -- as for its progressive methods of treating those who could afford its sanctuary.

Kaysen's memoir encompasses horror and razor-edged perception while providing vivid portraits of her fellow patients and their keepers. It is a brilliant evocation of a "parallel universe" set within the kaleidoscopically shifting landscape of the late sixties. Girl, Interrupted is a clear-sighted, unflinching document that gives lasting and specific dimension to our definitions of sane and insane, mental illness and recovery. [ synopsis from goodreads ]

 

Actual rating: 2.5 stars

Initial thougths: Given that the author was committed to a psychiatric hospital and Girl, Interrupted is a memoir chronicling that time, I didn't think the book did it all that much justice. Little was actually shared through the book that an observer couldn't have written. The advantage of the first-person perspective of someone who actually experienced two years at McLean Hospital didn't translate.

However, there were explorations on what it means to be mentally ill versus healthy, which against the backdrop of the 1960s did seem pertinent — such as homosexuality no longer being diagnosed as an illness. These sections somewhat made up for the lack of depth conveyed with regards to the actual experiences.

Perhaps the fact that I watched the movie adaptation for a sociology course on medicine and health a couple of year ago affected my expectations a fair bit. After dissecting and analysing the movie, I thought there'd be so much more meat to the primary text. Sadly, that wasn't the case. I didn't walk away from the book with the impression that I gained all that much beyond a collection of thoughts on whether diagnoses of the patients were justified in the first place.