Przepiękne wspomnienie z dzieciństwa, rodzima, „dziewczyńska” wersja „Księcia i żebraka”. Rozpieszczona mała księżniczka ma niezwykłe kaprysy: a to chce dostać gwiazdkę z nieba — i otrzymuje klejnoty królewskie plus księżyc ze złotej blaszki — a to znów marzy o ptasim mleczku... I to istotnie dostaje — papkę przeżutego przez gołębicę jadła, którym ta karmi młode. Jakże się wówczas krzywi...! Zajada się kafelkami pieca z czekolady i na śniadanie konsumuje biszkopty. Aż pod wpływem czarnoksięskiego napoju, księżniczka zasypia i... I tu zaczynają się przygody panienki z pałacu, która zamienia się rolami z wiejską pastuszką. Bardzo ładna, mądra książeczka dla dzieci, jedna z wielu, ale mnie wzruszyła tak, że poszczególne fragmenty pamiętam po kilkunastu latach.

Świetna książeczka dla maluchów. Dziś, kiedy mamy do wyboru jaskrawe, hałaśliwe, okropną kreską rysowane postacie z filmów animowanych, pseudobohaterów w kosmicznych strojach i biuściaste tajne agentki z kapuścianym głąbkiem zamiast mózgu, lepiej sięgnąć do starego, drewnianego piórnika i pokazać dzieciakom zaradnego, czułego na krzywdę innych, wesołego Plastusia. I chociaż mnie osobiście ludzik czasem drażnił, to i tak nie mogłam się jako mała dziewczynka oderwać od książki Kownackiej, a po latach doceniłam mądrość prostej i uroczej historyjki — a ta polega na jasnym wskazywaniu dzieciom, jak postępować, bez zbędnego zblazowania i oczka puszczanego do dorosłych. Do dziś mam „żółtą serię” KAW*, pomiętą, zniszczoną, porysowaną ołówkiem i kredkami. I nie oddam. Dajmy dzieciom być dziećmi i nie brutalizujmy im świata ponad miarę. Nie kupujmy kota w worku. Mały Plastuś sobie poradzi.

*Mowa o serii "Obowiązkowe lektury szkolne KLASA I", wyd. KAW, Białystok, 1991; dopisek z dn. 09.11.'12

Jedna z tych książek, które dziecięcymi rączkami kartkowane były po stokroć razy, a kiedy egzemplarza brakło w sensie fizycznym, ów śnił się po nocach. Bodaj jednym z największych moich błędów życiowych było, Drodzy Koledzy-Czytelnicy-Eskapiści, że, wiedziona niedobrym impulsem „Byle dorosnąć!”, pozwoliłam ongiś oddać tę pozycję jednej z młodszych kuzynek. Rzecz niedobra, bo książka, jak żyjąca istota, dopominała się o moje towarzystwo nocami, w marzeniach sennych, kiedy już faktycznie dorosłam i pojęłam, że dorosłość jest wcale-nie-taka-fajna-jak-być-miało. Ulubioną baśnią była ta o okularniku i polandze, dwóch wężach, wszak w ogóle echa egzotycznego, wabiącego świata, zostały we fragmentach gdzieś na dnie duszy — dorosłego człowieka, który zatęsknił za chwilą, kiedy oczy robiły się podobne dwóm pięciozłotówkom, a myśl pierzchała ku niezwykłym pałacom i barwnym strojom mieszkańców wyspy Lanka.

Edycja z dn. 16.07.2014: To niesamowite, ale... ja tę książkę nadal mam. Znalazłam perełkę na własnym strychu. Książka nie trafiła do paczki dla kuzynki. Kolejny dowód na to, by nie ufać własnej pamięci, snom i przypuszczeniom.

Baśnie H.Ch. Andersena to już klasyka literatury dziecięcej. I nie bez powodu. Ponadczasowe wartości, piękno języka, niesamowita fantazja, wzruszające historie i bohaterowie, których się nie da nie lubić. Chociaż pisana w ramach odskoczni od książek dla dorosłych, jako rzecz lekka, łatwa i przyjemna, baśniowa proza Andersena zawiera, pod warstwą prostych historyjek, wiele znaczeń uniwersalnych, mogących stanowić refleksję nawet dla dorosłego czytelnika. Co jest w życiu istotne? Może pójść inną drogą? O co walczę? Co jest piękne? Na te i inne pytania możemy odpowiedzieć, zaszywając się — już jako dorośli ludzie — z filiżanką pysznej herbaty czy kawy i z tą małą książeczką w ręku — cichaczem, zazdrośnie, intymnie — powracając do świata, w którym zawsze możemy odpocząć, duzi czy mali...

To to jest tak jak tumblr, tyle że dla książek? Czyżbym była w raju? Uszczypnijcie mnie. Powiedzcie mi jeszcze, że można reblogować obrazki, wtedy będzie idealnie