Trzecia część trylogii o Sebastianie Bergmanie... i niestety najgorsza.

Kompletnie inna niż poprzednie dwie, płytka, bez tak ciekawych dla mnie "zagrań psychologicznych" profilera.

Wielka szkoda :-(

Na plus - przemiana i życie arabskiej rodziny. Perełka.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tą część kryminałów z Sebastianem Bergmanem, niestety chyba na tle "Ucznia" i "Ciemnych sekretów" wypadła najsłabiej, może dlatego, że jak tylko się dowiedziałam, że w lipcu będzie kolejna część to z niecierpliwością czekałam dnia premiery a może po prostu czegoś w tej historii brakuje. Na pewno starego, dobrego Sebastiana, w poprzednich częściach zaskarbił sobie moją sympatię swoja ironią, dystansem i tym, że w poprzednich kryminalnych zagadkach brał on czynny udział w śledztwie. W "Grobie w górach" występuje tylko jako ojciec, obsesyjnie starający się stać się najważniejszą osobą w życiu Vanji i jest taki trochę jak udomowiony kot, który stracił gdzieś swoją chęć do polowań. Samo zagadka ciekawa, choć muszę przyznać, że miejscami nużąca. Jednak kiedy tylko pojawi się część następna na pewno po nią sięgnę. 

Nic nie może wiecznie trwać. To nie tylko tekst słynnej piosenki, ale najczystsza prawda, dotycząca kompletnie wszystkiego, uniwersalna. Kolejny raz przekonałem się o tym podczas lektury trzeciej już książki duetu Hjorth-Rosenfeldt, której bohaterem wciąż pozostaje Sebastian Bergman oraz komórka policji odpowiedzialna za wyjaśnianie spraw morderstw wszelakich. Książka bowiem jest tak słaba i przeciętna, jak poprzednie były dobre. Kurczę, “Grób w górach” nawet w pewien sposób odbiera jakość “Ciemnym sekretom” i “Uczniowi”, przecież pozycjom zdecydowanie udanym. Autorzy jakby kompletnie bez pomysłu, nie wiedzieli za który temat się wziąć, stąd też wyszło takie pomieszanie z poplątaniem. Jednak najgorszym zarzutem, jaki mam do “Grobu w górach”, największą wadą książki jest jej totalna przewidywalność.

Katastrofę widać już od pierwszych akapitów. Autorzy zbaczają zdecydowanie w kierunku, jaki ja nazywam “hollywoodzkim”. Dopasowują postaci i wydarzenia pod z góry ustaloną tezę, niestety tezę dobrą właśnie dla przeciętnego filmu produkcji USA, a nie twardo stąpających po ziemi, życiowych, realistycznie przedstawionych policjantów ze Szwecji. Cały mój zachwyt zniknął, bowiem duet Hjorth-Rosenfeldt zdaje się doskonale bawić, pisząc o maśle maślanym, i jakby nie dostrzegając, że ich “misternie szyta intryga” jest zwyczajnym powieleniem tego, co każdy z nas doskonale zna. Słowo daję, tu chwilami można odczuwać wręcz gniew, że tak w sumie fajnych bohaterów, godnych zapamiętania, można było potraktować tak per noga.

Wad jest o wiele więcej, jednak po prostu nie chce mi się nad książką pastwić. No nie udała się, nie wyszła. Nie dorasta do pięt poprzednim częściom, a brak zaangażowania pisarzy widać na prawie każdej stronie. Cała nadzieja w tym, że oferując tak chamskiego, łatwego do przewidzenia, niemalże obrażającego inteligencję czytelnika ciffhangera na końcu wiedzą dokąd będą teraz zmierzać. Przekonamy się przy następnym tomie.

Fjällgraven

Czarna Owca 2013