Klasyka to słowo, które budzi powszechną grozę wśród młodych czytelników i nie tylko. Uważa się ją za chodzącą zmorę, czyhającą na uczniów z niezrozumiałym językiem.
"Hamlet" Szekspira został napisany na przełomie XVI i XVII wieku. Każdy chyba kojarzy te słowa: "Być albo nie być - oto jest pytanie" wypowiedziane przez tytułowego bohatera w akcie trzecim.
Jest to sztuka napisana w formie dramatu, którego akcja odbywa się na duńskim dworze. Hamlet to książę o szalonym umyślę i sercu przepełnionym tęsknotą za ukochanym ojcem, który zmarł. Jego ogromny ból pogłębia wizyta ducha jego rodzica proszącego, aby go pomścił, bowiem stryj Hamleta wlał mu truciznę do ucha, kiedy ten zapadł w drzemkę w ogrodzie. Młodzieniec jest zdeterminowany, by zgładzić swego stryja, który po zabójstwie objął tron Danii i poślubił żonę swego brata.
Większość ludzi nie przepada za lekturami szkolnymi, bo ukazują historyczną nudną rzeczywistość. Nie ma w nich żadnej akcji, fantastyki, ciekawie prowadzonego wątku miłosnego i żadnej zagadki do rozwiązania. Tego sztuce Szekspira nie można zarzucić. Można w niej znaleźć elementy budujące przyśpieszoną akcję i świat pełen intryg królewskiego dworu, chęć zemsty i zazdrość. Jest w niej oczywiście duch.
To nawet interesująca sztuka, wpłynęła na moje emocje. Przez całą historię czułam ból i stratę, jaką poniósł książę. Było mu jeszcze ciężej, gdyż w zamku czyhali na niego zdrajcy, osoby niegodne zaufania i szpiedzy jego stryja. Nie mógł liczyć nawet na swoją matkę, która uważała go za szaleńca.
Wielu z nas będąc dziećmi chciało zostać księżniczką, królem lub rycerzem na dworze. Wydaje nam się, że to cudowne życie pełne złota, srebra, uwielbienia i władzy. Nie wiemy jaka jest prawda. W świecie królewskiego dworu brat morduje brata, a młodzieniec próbuje usilnie poczuć słodycz zemsty.
Jedną z piękniejszych cnót zawartych w dramacie jest miłość dziecka do rodzica. Nie można zaprzeczyć, że Hamlet kochał swojego ojca. Jego chęć zemsty i ból pokazuje jak bardzo był zżyty ze swoim rodzicem, pomimo chłodu i zdystansowania jakie przeważnie panują w królewskich rodzinach. Po śmierci ojca bohater poczuł ogromną pustkę, której nic nie mogło zapełnić. Nawet dawni koledzy. Nawet ukochana Ofelia.
Co powinnam powiedzieć – „polecam tę książkę”? Myślę, że to po prostu nie pasuje. Uważam że jest to klasyka, takie dzieło wręcz powinno się przeczytać. 

"CHORUS:
As our scene to space, so deep and dark,
O’er your imagination we’ll hold sway.
For neither players nor the stage can mark
The great and mighty scene they must portray.
We ask you, let your keen mind’s eye be chief –
Think when we talk of starships, there they be."

 

"LUKE:
Friends, rebels, starfighters, lend me your ears
Wish not we had a single fighter more,
If we are mark’d to die, we are enough
To make our planets proud. But should we win,
We fewer rebels share the greater fame.
We have all sacrific’d unto this cause.
[...]
For with the Force and bravery we win.
O! Great shall be the triumph of that hour
When Empire haughty, vast and powerful
Is fell’d by simple hands of rebels base,
Is shown the might of our good company!
And citizens in Bespin now abed,
Shall think themselves accurs’d they were not here.
For never shall rebellion see a time
More glori’us then our strong attack today!"

Well, of course Doescher channels the Bard's great speeches, but this is not just parody (of either Shakespeare or Star Wars); it's a cleverly-executed synthesis, transposing the complete screenplay(s) into Shakespearean iambic pentameter -- and somehow managing to remain faithful to both.

I am glad that I opted for the audio version, though: Just as Shakespeare's plays are best experienced in performance (and, well, George Lukas wrote movie scripts, not novels), Doescher's synthesis of the two really comes to life when performed.  And I have to give huge kudos to the actors who, while they are clearly having more fun than should be permitted, take the work seriously and give it their full attention, all the way from R2-D2's "beep, squeak, squeeeaak"s (Death of Rats, anyone?) and Han Solo's "hey, I'm just here for the money" attitude to the weightier interactions between Obi-Wan, Luke, Leia, and Darth Vader.  (Interestingly, the total length of Doescher's text also falls squarely within the average range of that of a Shakespearean play.)   I'm not one of those who can do Star Wars marathons, nor will I typically watch more than one play by the Bard at a time, so I don't see myself bingeing on Doescher's syntheses of the two sources. But I'm glad there is more than one of these -- they just may turn out to be the things to turn to when my life needs a bit of brightening up.

My plans of reading the plays in order have been thwarted again, but since the NT at Home will show Coriolanus (the Donmar Warehouse production starring Tom Hiddleston) this week, I'll try to read the play before Thursday. 

This is also one where I do not have the Arkangel audiobook to accompany me (and I don't have a spare credit at the moment). So, this will be "text then play" reading. 

I'm excited about the Hiddleston production, tho. I was really impressed by his portrayal of Prince Hal / Henry V in The Hollow Crown.