Z każdą kolejną kartką narastała chęć rzucenia jej w kąt i uwolnienia się od tej historii a z drugiej strony perwersyjna siła chciała więcej i więcej. Skończyłem w środku nocy i to był kolejny błąd. Zamiast do łóżka musiałem wyjść na spacer.

Ta książka jak wampir wysysa z czytelnika energię, przygnębia i nie pozostawia wiele nadziei. Depresyjne jest to o czym pisze autorka - ambicje, motywacje, związek dwojga ludzi, narastająca choroba ale jeszcze gorsze jest to o czym nie pisze a tylko wspomina, pozostawiając czytelnika z jego wyobraźnią - macierzyństwo. Najmocniejszy dla mnie fragment nie jest związany bezpośrednio z okrucieństwem i grozą wojny. Scena kiedy mąż wrócił z kolejnej „podróży służbowej” i próbuje pozbyć się części przywiezionego brudu. Autorka broni się a ich słowne „przepychanki” przeplata pojawianie się dziewięcioletniego syna. Wstrząsające.

Nie mam prawa ani sił ogwiazdkować tej książki, jest zbyt osobista. Dlaczego autorka niemal zupełnie pomija wątek dzieci, nie chcę oceniać. Życzę Państwu Jagielskim żeby udało im się odbudować coś wspólnego na tych gruzach.

Polecam osobom nie mającym problemu z zachowaniem zdrowego dystansu, ja miałem.

Niekiedy wzruszająca, a czasem i wstrętna, wręcz ohydna, historia trzech pokoleń kobiet, z których każda miałaby coś do powiedzenia, odnośnie zmarnowanego, nieszczęśliwego życia. Wzruszająca, refleksyjna dzięki Meli - upośledzonej dziewczynce, która ma swój własny, (odrębny?) świat, wcale nie bardziej uszczerbiony od "naszego". Mimo, iż wielu rzeczy nie rozumie, to potrafi do każdej czynności włożyć tyle serca, ile niejeden nie byłby w stanie. O ile Mela z miejsca wzbudziła moją sympatię i, w pewnym sensie, zrozumienie dla jej sposobu postrzegania świata, to jej starsza siostra wręcz przeciwnie. Mimo, iż gdzieś jest podziw dla jej radzenia sobie z odrażającym mężem, choć nie wiem czy ona rzeczywiście sobie radziła... Tak do końca. Jej swego rodzaju przyzwolenia na to, co się działo nie jestem w stanie zaakceptować. W takich wypadkach trzeba stanowczo odciąć się, jak się odcina chory fragment roślinki, tym bardziej, że musiała walczyć nie tylko o siebie, ale i o córkę. "Fastryga" nie jest łatwą książką, po którą się sięga "by się rozerwać, spędzić miło wolny czas". Jest jak coś niezdrowego, co gniecie, uciska, nie daje myśleć. Nie uspokaja, lecz wręcz przeciwnie. Męczy, drażni, zmusza do refleksji nad tym, nad czym na co dzień najmniej chcemy się zastanawiać...

Przed nami ostatni miesiąc wakacji. Co na te ostatnie chwile wylegiwania się na plaży (ew. własnej kanapie) przygotowali dla nas wydawcy?

 

Będzie trochę reportażu, powrót do XX-wiecznych klasyków, wycieczka do Libanu oraz kolejna książka Jaume Cabre.

 

Zapraszam do zapoznania się z subiektywnym przeglądem nowości sierpnia.

Trochę sceptycznie podchodziłam do tej książki i po skończonej lekturze też mam mieszane uczucia. Z jednej strony książka "prawdziwa", opisuje to jak na ludzi wpływa przebywanie przez dłuższy czas w obliczu niebezpieczeństwa lub w sytuacji dla nas stresującej. Wstrząsające są opisy zachowań żołnierzy, którzy nie potrafią sobie poradzić z traumą misji. z drugiej strony brakowało mi w tym wszystkim samej autorki, nie czytałam "Miłości z kamienia" ale skoro sięgam po książkę i widzę napis 147 dni w psychiatryku oczekuje, że poznam historię właśnie autorki, jak ona czuła się w momencie gdy trafiła do szpitala, co spowodowało, że jednak podjęła się terapii. W książce nie do końca znajdziemy odpowiedzi na te pytania, ja jako czytelni na pewno czuję niedosyt i trochę czuję się oszukana, bo wszystkie historie jak dla mnie są pobieżne i niedokończone. Jeśli wkrótce na rynku pojawi się kolejna książka pani Jagielskiej będę zmuszona stwierdzić, że własna tragedia staje się dobrym źródłem dochodu.

Osiem kobiecych historii miłosnych, pisanych przez autora w pośpiechu i trochę potajemnie. W efekcie powstały opowiadania bardzo proste. Ale dobro, które w nich widać nie jest ani nachalne, ani prostackie. Jak zawsze u Schmitta opisane/wymyślone zdarzenia naturalnie otwierają się na wszystko co tkwi w człowieku. Jak zawsze też autor jest bezgranicznie tolerancyjny dla ludzkiej natury. Niczemu się dziwi. Wszędzie widzi jasne punkty. Nigdy nie traci nadziei. Chociaż jest to ten sam świat co za oknem, co w sensacyjnych newsach dziennika – w oczach Schmitta jest to dużo lepszy świat. To niesamowity dar tak patrzeć na ludzi.

 

Na drugim biegunie książka – terapia, książka – spowiedź. Wiadomo co było przyczyną jej powstania i jaki jest temat wiodący. Historia uczucia i lęku opisana została rozumowo, językiem reportera. A przez to w sposób zrozumiały dla facetów. Krok po kroku wyłaniał się ze stron obraz emocjonalnego potwora, który niszczy i paraliżuje od wewnątrz, który powoduje robienie tylu głupich (w oczach mężczyzn) rzeczy. Jednak w treści znalazłem dużo więcej. Z ułamków zdarzeń, słów, niedopowiedzeń tworzy się obraz znacznie szerszy. Nie tylko: Jak żyć z mężczyzną, którego życie koncentruje się na cudzych wojnach? Także: Jak żyć z kobietą, która zapomina, że ma dzieci albo milcząc przesiaduje przed wyciszonym telewizorem?

 

Piękne tematy. Zwłaszcza teraz kiedy przestaliśmy naprawiać zepsute rzeczy. Zamiast tego bez chwili wahania wymieniamy je na nowe.