Świetna książeczka dla maluchów. Dziś, kiedy mamy do wyboru jaskrawe, hałaśliwe, okropną kreską rysowane postacie z filmów animowanych, pseudobohaterów w kosmicznych strojach i biuściaste tajne agentki z kapuścianym głąbkiem zamiast mózgu, lepiej sięgnąć do starego, drewnianego piórnika i pokazać dzieciakom zaradnego, czułego na krzywdę innych, wesołego Plastusia. I chociaż mnie osobiście ludzik czasem drażnił, to i tak nie mogłam się jako mała dziewczynka oderwać od książki Kownackiej, a po latach doceniłam mądrość prostej i uroczej historyjki — a ta polega na jasnym wskazywaniu dzieciom, jak postępować, bez zbędnego zblazowania i oczka puszczanego do dorosłych. Do dziś mam „żółtą serię” KAW*, pomiętą, zniszczoną, porysowaną ołówkiem i kredkami. I nie oddam. Dajmy dzieciom być dziećmi i nie brutalizujmy im świata ponad miarę. Nie kupujmy kota w worku. Mały Plastuś sobie poradzi.

*Mowa o serii "Obowiązkowe lektury szkolne KLASA I", wyd. KAW, Białystok, 1991; dopisek z dn. 09.11.'12

Baśnie H.Ch. Andersena to już klasyka literatury dziecięcej. I nie bez powodu. Ponadczasowe wartości, piękno języka, niesamowita fantazja, wzruszające historie i bohaterowie, których się nie da nie lubić. Chociaż pisana w ramach odskoczni od książek dla dorosłych, jako rzecz lekka, łatwa i przyjemna, baśniowa proza Andersena zawiera, pod warstwą prostych historyjek, wiele znaczeń uniwersalnych, mogących stanowić refleksję nawet dla dorosłego czytelnika. Co jest w życiu istotne? Może pójść inną drogą? O co walczę? Co jest piękne? Na te i inne pytania możemy odpowiedzieć, zaszywając się — już jako dorośli ludzie — z filiżanką pysznej herbaty czy kawy i z tą małą książeczką w ręku — cichaczem, zazdrośnie, intymnie — powracając do świata, w którym zawsze możemy odpocząć, duzi czy mali...

Jestem trochę oczarowana. A to wszystko za sprawą niesamowitej dokładności opisu całego świata przedstawionego w książce. Gdy ją czytałam, czułam że właściwie jestem pośród bohaterów. Ale był to niesamowicie nudny świat i niemiło było przebywać z pustą panną Łęcką i rozchwianym emocjonalnie Wokulskim. Nie trafiła do mnie ta książka zapewne z powodu mojego braku zainteresowania handlem z cesarstwem oraz nieznajomości tak sławnego skrzypka jak Molinari. Może dla ludzi współcześnie żyjących autorowi była to ciekawa i interesująca książka, ale mnie tylko przeraziła tam bierność szlachty i ich bezczynność.

Recenzja bierze idział w konkursie: http://www.koobe.pl/121,a,konkurs-dla-blogerow.htm