Niezbyt często sięgam po książki z powodu ich okładek, ale akurat abonament Legimi daje swobodę ulegania takim zachciankom. Inaczej wybieram lektury, jeśli na książkę trzeba wydać kilkadziesiąt złotych, a inaczej jeśli wystarczy dodać na półkę i pobrać na czytnik. W ten oto sposób zacząłem czytać „Śmierć w Chateau Bremont” M.L. Longworth. Nawet specjalnie się nie zastanawiałem, nie czytałem wcześniej recenzji, nie sprawdziłem kto napisał. Poprzestałem na skojarzeniu po tytule, że to zapewne francuski kryminał. Za takowymi nie przepadam, ale znowu – zdecydowała okładka. Zwyczajnie mnie urzekła zarówno w przypadku „Śmierci w Chateau Bremont” jak i drugiego tomu serii - „Morderstwa przy rue Dumas”.
Urzekająca okładka książki M.L. Longworth „Śmierć w Chateau Bremont” (źródło: smakslowa.pl)
Z samym czytaniem było jednak wyraźnie słabiej. Nie chcę nikogo zniechęcać do lektury tego tomu czy całej serii, ale ja po następne części raczej nie sięgnę. Dlaczego? Czytanie zwyczajnie mi nie szło. Taki styl pisania mi nie odpowiada. Moim zdaniem „Śmierć w Chateau Bremont” to lektura z jednej strony dla miłośników Francji, a z drugiej – kobiecego stylu pisania. Żeby nie było – Francję lubię takoż nie oceniam książek na podstawie płci autora. Ale w tym przypadku nie mogłem się przekonać ani do prowadzenia fabuły, ani do opisów. Podam przykład zdania nieźle oddającego charakter książki: „Odłożyła portfel i kluczyki do starego fajansowego naczynia z Quimper, stojącego na stoliczku z czarnego szkła, który kupiła na wyprzedaży w Habitat”. Lubię budowanie atmosfery i oddawanie charakteru miejsca akcji poprzez wplatanie detali, ale bez przesady! Jedno zdanie a ile się dowiedziałem zupełnie zbędnych rzeczy o stoliku i naczyniu na klucze.
Równie urzekająca okładka „Morderstwa przy rue Dumas” (źródło: smakslowa.pl)
Cała kryminalna historia opowiedziana jest bez specjalnych zawiłości czy budowania napięcia. Śledztwo toczy się powoli utykając raz po raz, a to w winnicy, a to w kawiarni czy restauracji. Do tego jeszcze trochę blasku francuskiej arystokracji i dużych pieniędzy. W końcu, tak trochę przy okazji, okazuje się kto zabił. Ot i cała historyja.
Urzekające Aix-en-Provence, gdzie toczy się akcja powieści (źródło: Google Street View)
Nie polecam ale też specjalnie nie zniechęcam. To nie jest zapewne zła książka. Sądzę też, że zarówno taki sposób pisania, francuskie realia, jak i powolna, sącząca się intryga bez brutalnych opisów i mrożących krew w żyłach akcji może znaleźć uznanie.
Ebooki M.L. Longworth można kupić np. w księgarni Ebookpoint: