"Nielegalnych" przeczytałam w ramach czytelniczych zaległości - kupiłam e-booka milion lat temu i o nim zapomniałam. Zostałam więc przyjemnie zaskoczona, gdy okazało się, że tytuł "Nielegalni" nie wziął się znikąd i zapowiada się świetna lektura pomiędzy drugim a trzecim sezonem "The Americans".

Słowem wstępu zacytuję z książki: "Nielegał to oficer wywiadu działający za granicą pod przybraną tożsamością. […] Tożsamość nielegała budowana jest najczęściej na podstawie tak zwanych danych wtórnikowych, to znaczy >>skradzionego<< życiorysu autentycznej osoby, lub zgodnie z fikcyjnym, lecz wiarygodnym wzorem. […] Nielegałowie są najpilniej strzeżoną tajemnicą tych nielicznych służb na świecie, które są w stanie posługiwać się tą jedną z najtrudniejszych, najbardziej skomplikowanych i najbardziej niebezpiecznych technik wywiadowczych."

Książkę tę w zasadzie można by podzielić na dwie. Choć poszczególne wątki łączą się w całość, to łatwo odnieść wrażenie, że ich rozdzielenie nie byłoby trudne. Część akcji rozgrywa się w Szwecji i klimatem/językiem jest bardzo zbliżona do oryginalnych skandynawskich kryminałów - to duży plus i świetnie się czytało. Natomiast część rozgrywająca się w Polsce jest równie pięknie polsko-rosyjska. Ale dobrze, że wszystko zmieściło się w jednej powieści, bo dzięki temu jest zdecydowanie ciekawiej i trochę niecodziennie. W każdym razie styl jest bardzo przyjemny, czyta się wyjątkowo szybko. Nie licząc Jagana i Tatara, którzy dla mnie za bardzo na głupków wychodzą.

Powiedziałabym, że koniecznie muszę sięgnąć po następną książkę Severskiego, ale dobrze wiem, że w kolejce czekają inne pozycje, dużo bardziej naglące. W końcu za "Nielegalnych" wzięłam się też przez przypadek, poza kolejką. Ale nie żałuję, bo to dobra lektura z równą akcją i porządnie skonstruowaną fabułą. Poza tym fajnie przeczytać polski kryminał w skandynawskich klimatach.

Pierwsze słowo

Najpierw rzuca się w oczy wyjątkowa umiejętność opowiadania dobrych rzeczy o każdej bez wyjątku przeżytej przez bohatera sytuacji. Dalej – jego zdolność przemilczania opowieści o osobach, których postępowanie było dla bohatera ewidentną krzywdą, godną żalu, złości i pretensji.

W dobrej bajce występuje taka chwila, zdarzenie, które zmienia bohatera i naznacza całą jego przyszłość. Przywołując osobę profesora Bartoszewskiego zwykle łatwo powołać się na jego pobyt w Auschwitz i wywieść od tego momentu całą jego konsekwentną dalszą działalność. Ale to raczej według mnie jest zbytnim uproszczeniem. On sam swoje przeżycie Oświęcimia określa – jestem beneficjentem ludzkiej dobroci.

Drugie słowo

Zachwycił, po prostu zachwycił mnie przenikający z wypowiadanych zdań etos przedwojennego nauczyciela - wychowawcy. Dom, w którym dorastał, jego nauczyciele, mentorzy, dowódcy wojskowi, politycy i duchowni – wszyscy, którzy kształtowali wnętrze młodego chłopaka w momencie, kiedy jego serce i głowa były na to najbardziej podatne.

Niesamowita historia.

Niesamowite życie.

Kąśliwie o tych, co nie czytają, o promowaniu czytelnictwa, o polityce wydawnictwa, o pomocy dla młodych pisarzy. Właściwie kąśliwie o wszystkim. I w punkt, choć nie zawsze.

“Spowiedź heretyka” to wywiad, a w sumie wiele wywiadów, jakie autorzy przeprowadzili z Adamem Darskim. Czyta się świetnie, bo facet potrafi mówić. A mówi o wielu sprawach, rzecz jasna stale zachowując siebie w centrum. Ale dowiedzieć można się naprawdę sporo ciekawych faktów z życia muzyka, co dla fanów Behemoth z pewnością jest istotne. Mowa jest zarówno o muzyce, zespole i drodze na szczyt, jak i o tych sprawach, z których Nergal znany jest szerszemu gronu niż tylko fanom metalu: członkostwie w jury programu o talentach, związku z Dodą oraz o walce z białaczką. Jasne, że o swojej filozofii też opowiada, ale człowiek ten mówi na tyle składnie, i ma taki dystans do siebie, że spoko - nie odrzuci od siebie ani tych, którzy Boga się boją, ani tych, którzy na widok upaćkanych twarzy i “diabelskich” znaczków na szyi czy gdzieś tam sikają po nogach ze śmiechu.

A przy okazji można dowiedzieć się kilku prawdziwych ciekawostek. Świat artystów okazuje się być światem niewielkim, gdzie kurde wszyscy się znają, a Nergal o co poniektórych celebrytach, zarówno ze sceny metalowej, jak i popularnej ma do powiedzienia to i owo, zawsze z uśmiechem, ciekawie i interesująco.

Przyznaję się bez przypalania ogniem piekielnym: za friko dostałem ebooka, nie kupiłbym, bo aż tak wielkim fanem Behemotha nie jestem. Prezent od jakiegoś tam kolejnego konkursu czy coś okazał się jednak świetny, bo wywiad, choć długi, czyta się jednym tchem, i choć przeważnie lektura jest po prostu zabawna, to i poważniejsze momenty tu znajdziemy, a kto wie, parę scen może i co poniektórym uświadomi, że warto zaryzykować, warto czasem być egocentrykiem, bo upór połączony z talentem może zaprowadzić człowieka naprawdę wysoko. Polecam.