Moje książkowe "the best":

Najbardziej intrygująca książkowa postać:

Sharon ("Biblioteka dusz"; cykl: "Osobliwy dom pani Peregrine", tom 3) (Ransom Riggs)

Najlepsza okładka:

"Pismo. Magazyn opinii, nr 10/październik 2018", Fundacja Pismo, 2018r.

Najlepszy cytat:

"Więzi i emocjonalna bliskość, jakie rodzą się pomiędzy człowiekiem i zwierzęciem, wcale nie są gorsze od tych, które tworzą między sobą ludzie."

"Czuły narrator" (Olga Tokarczuk)

Największe zaskoczenie:

"Morderstwo w Boże Narodzenie" (Agatha Christie)

Najlepszy autor:

Ransom Riggs ("Osobliwy dom pani Peregrine")

Najlepsza książka:

"Osobliwy dom pani Peregrine" (Ransom Riggs)

Największe gnioty:

Najbardziej irytująca książkowa postać:

Proboszcz "Morderstwo na plebanii" (Agatha Christie)

Najgorsza okładka:

"Pismo. Magazyn opinii, nr 9/wrzesień 2018", Fundacja Pismo 2018r.

Najgorszy cytat:

"Niczym dzika gęś fruwałam tam i z powrotem między Londynem, Nowym Jorkiem i Los Angeles. Bez efektu - Naomi stale mi umykała."

"Naomi" (Leslie-Ann Jones)

Największe rozczarowanie:

"Keanu Reeves. W rolu głównej" (Kitty Curran, Larissa Zageris)

Najgorszy autor:

Pawło Zagrebelny ("Wspaniałe stulecie Sulejmana. Kochanka władcy")

Najgorsza książka:
 
"Wspaniałe Stulecie Sulejmana. Kochanka władcy" (Pawło Zagrebelny)

_______________________________________________________________________________

W liczbach:

Wszystkich przeczytanych książek 50, w tym:

 
Albumy/Malarstwo/Rusunek/Sztuka - 1
Biografie/Autobiografie/Dzienniki/Pamiętniki - 3
Czasopisma - 16
Fantastyka - 7
Film + książka - 6
Komiksy - 2
Literatura faktu/Reportaże/Eseje - 4
Literatura obyczajowa - 1
Literatura piękna/współczesna - 1
Literatura religijna - 1
Thrillery/Kryminały/Sensacja - 7

W nagrodach:

Nominowani (2)

1) Książka Roku Lubimyczytac.pl (2016)
"Biblioteka dusz" (Ransom Riggs)

2) Książka Roku Lubimyczytac.pl (2019)
"Mapa dni" (2019)

Nagrodzeni (1)

1) Nagroda Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera (2004)
"Gringo wśród dzikich plemion" (Wojciech Cejrowski)

CYKL: "HERCULES POIROT" (TOM 20)

Święta Bożego Narodzenia to czas dobrych życzeń, przebaczenia, rodzinnych spotkań itp. Nie jest czasem waśni, aczkolwiek nie u Pani Christie. Tu właśnie - w Gorston Hall - podczas Świąt dochodzi do tragedii.
Ktoś ginie, morderca jest blisko, napięcie rośnie, a na jaw zaczynają wychodzić coraz większe tajemnice. Oczywiście ujawnia je niepokonany, sympatyczny belg - Hercules Poirot.

Tytuł aż prosi aby sięgnąć po niego właśnie w grudniu, ale po przeczytaniu opisu nie mogłam czekać pół roku. Tym samym właśnie zapoznałam się z fantastycznie poprowadzoną intrygą. Książka mnie pochłonęła. Już od pierwszych stron zapowiada się bardzo ciekawie, a dalej jest już tylko lepiej. Wprost nie mogłam się od niej oderwać.

Jeśli zastanawiacie się czy warto: jak najbardziej polecam. To bardzo dobry kryminał, który od tej pory trafia na moją listę "The best of Agatha Christie".

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2021/12/morderstwo-w-boze-narodzenie.html

Dwudziesta druga książka kilkuczęściowej sagi rodu Cynsterów, stanowiąca pomost pomiędzy historiami starszego pokolenia, które to zostały opisane w cyklu „Saga Cynsterów”, a ich potomków z cyklu ”Cynsterowie- następna generacja”.

Akcja rozgrywa się w Szkocji w trakcie Świąt Bożego Narodzenia  w roku 1837. Książka jest bardzo bogata w opisy niecodziennych dla nas zwyczajów świątecznych, które stanowią doskonałe  tło dla rozgrywających się wydarzeń.  Wątek główny to historia Clair i Daniela, którzy pracują jako guwernerzy dzieci Cynsterów. Obserwować będziemy mogli ich rozwijające się uczucie i opory jakie Clair będzie musiała w sobie przezwyciężyć, aby przyjąć oświadczyny Daniela. Drugi wątek to przygoda nastoletnich Cynsterów, którą przeżyli w trakcie wycieczki konnej, zorganizowanej w celu poszukiwania jeleni. Ta druga historia jest w zasadzie bardziej istotna dla całości sagi, gdyż stanowi wprowadzenie czytelnika w życie kolejnego pokolenia Cynsterów, powoli zaznajamiając tych, którzy nie znają poprzednich książek z niezwykłymi zdolnościami wybranych członków rodu.

Książka napisana jest bardzo spokojną narracją. Autorka skrupulatnie opisuje zachowania bohaterów, ich gesty i spojrzenia. O dziwo nie spowalnia to wcale akcji. Leniwa atmosfera przygotowań do

Ciekawym motywem powieści są pewne nadnaturalne zdolności co poniektórych bohaterów. Tajemnicze bóstwo - Pani, rządzące okoliczną doliną, naznaczyło przedstawicieli rodu i uczyniło z nich swoich wysłanników w świecie zwykłych śmiertelników. Podejrzewam, że ten wątek jest znacznie dokładniej opisany w innych książkach z cyklu, a w tej akurat mamy tylko delikatne nawiązania. Bardzo mnie to zaciekawiło i jest głównym motorem pchającym mnie w kierunku kolejnych pozycji z sagi.

Motyw romantyczny w książce początkowo jest prowadzony bardzo subtelnie – bohaterowie są bardzo powściągliwi wobec siebie, tak jak przystało na osoby żyjące w XIX wieku, jednak przy końcu dostajemy opis namiętnej sceny rozgrywającej się pomiędzy nimi.

"Zimowa opowieść" nie jest może książką, która powaliła mnie na kolana, ale czytało ją się całkiem przyjemnie i szybko. Wzbudziła ona moje zainteresowanie pozostałymi pozycjami z cyklu i nie była całkiem złym pomysłem na początek przygody z prozą Stephanie Laurens, pomimo tego że wkraczałam w bardzo już rozbudowaną opowieść.

Więcej podobnych pozycji na moim blogu www.szczyptaromansu.blogspot.com

Święta Bożego Narodzenia generalnie kojarzą nam się ze spotkaniami w gronie rodzinnym. Członkowie tej samej familii, którzy zazwyczaj rozproszeni są po całym kraju, albo nawet i świecie, zjeżdżają się do domu seniorów rodu, aby wspólnie świętować i opowiadać o tym, co też takiego ciekawego dzieje się w ich zabieganym życiu. Czasami przechwalają się swoimi osobistymi lub zawodowymi sukcesami, aby tylko wzbudzić w ten sposób zazdrość u pozostałych członków rodziny, czyli u tych, którym w życiu nie za bardzo wyszło. Wszystkie te przechwałki niekoniecznie muszą mijać się z prawdą. Tymczasem inni siedzą sobie cichutko przy wigilijnym stole i tylko przysłuchują się tym niewiarygodnym opowieściom. Z jednej strony faktycznie mogą nie mieć się czym pochwalić, ale z drugiej brak uczestnictwa w rozmowie może też wynikać z ich charakteru. Być może są zbyt skromni, aby uprawiać autopromocję w obecności własnej rodziny?

Boże Narodzenie to także czas, kiedy niektórzy ludzie chcą pozałatwiać sprawy z przeszłości. Możliwe, że czują, iż ich czas już nadchodzi i nie chcieliby pozostawiać po sobie jakichś niedomówień i nierozwiązanych problemów. Czasami ktoś pragnie wyciągnąć rękę na zgodę do kogoś, z kim wiele lat temu poważnie się pokłócił. Ale są i tacy, którzy rodzinne spotkania wykorzystują do tego, żeby jeszcze bardziej poróżnić się z bliskimi. Dlaczego? Co daje im takie zachowanie? Czy wtedy poczują się lepiej? Czy sprawianie komuś przykrości stanowi sens ich życia? No cóż, trzeba przyznać, że tacy ludzie też istnieją, a ich złośliwość niekiedy osiąga naprawdę ogromne rozmiary.

Przeczytaj całość