Autor: Jasmine Warga

Tytuł: Moje serce i inne czarne dziury

Liczba stron: 324

Wydawnictwo: Burda Książki

 

Organizatorka akcji: Molinka Książkowa

Odrzucenie przez rówieśników nastolatki przeżywają wyjątkowo silnie. Wykluczenie z grupy to dla nich często bardzo poważny cios, z którym trudno im sobie poradzić. Jeśli nie mają komu zwierzyć się ze swoich problemów i z kim porozmawiać, może się to skończyć nawet tragedią. Świadomość, że mamy choć jedną osobę, która jest w stanie nas zrozumieć, ma zresztą ogromne znaczenie dla każdego z nas, bez względu na wiek i sytuację.

"Moje serce i inne czarne dziury" to opowieść o szesnastoletniej Aysel. Dziewczyna mieszka z matką, ojczymem i przyrodnim rodzeństwem. Jest jednak przeraźliwie samotna i pogrążona w głębokim smutku, który przytłacza ją coraz bardziej. Po tragedii, jaka wydarzyła się 3 lata wcześniej, straciła wszystkich przyjaciół, a mieszkańcy Langston od tej pory zaczęli patrzeć na nią z podejrzliwością i lękiem. Co takiego się wtedy stało? Na początku wiemy jedynie, że ma to związek z ojcem Aysel i że dopuścił się on jakiegoś straszliwego czynu. Pozbawiona jakiegokolwiek wsparcia nastolatka postanawia odebrać sobie życie. W internecie trafia na ogłoszenie chłopaka szukającego partnera do samobójstwa. I tak się akurat składa, że nasza bohaterka spełnia wszystkie postawione przez niego warunki. Czy zdecydują się na ten ostateczny krok?

Powieść, którą stworzyła Jasmine Warga, pochłonęłam w kilka godzin. Choć poruszana przez nią tematyka nie należy do łatwych, kolejne strony połyka się w ekspresowym tempie. Napisana lekkim, obrazowym językiem książka pozwala czytelnikowi wejrzeć w myśli i uczucia osoby pogrążonej w depresji, zrozumieć, przez co przechodzi. Daje również nadzieję, że ten czarny ślimak pożerający każdą, choćby najmniejszą iskierkę szczęścia (jak nazywa to Aysel), może zostać pokonany. Jest to oczywiście trudny i złożony proces, ale wpuszczenie innych ludzi do naszego życia potrafi całkowicie je odmienić. Trzeba jednak otworzyć się na nich i pozwolić sobie pomóc. Świat jest przecież taki piękny. Nie warto rezygnować z tych wszystkich wspaniałych rzeczy, które przecież mogą się nam jeszcze przytrafić. Polecam każdemu tę piękną i pouczającą opowieść.

 

Sięgnęłam wreszcie po książkę, którą wiele osób się zachwyca. Ale nie dla każdego to miłość od pierwszego przeczytania. Jak to wygląda w moim przypadku? Cóż... mam trochę mieszane uczucia.

Główna bohaterka, Louisa Clark, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Z kimś takim mogłabym się przyjaźnić przez całe życie i o jeden dzień dłużej. Ciepła, optymistyczna, z poczuciem humoru i własnym, oryginalnym stylem, do tego bardzo wrażliwa, opiekuńcza, zrobiłaby wszystko dla swoich bliskich. Ma 26 lat i mieszka w małym angielskim miasteczku. Pracuje w miejscowej kawiarni i od lat ma tego samego chłopaka, Patricka. Kawiarnia zostaje jednak zamknięta, a Lou musi pilnie znaleźć inne zajęcie, zwłaszcza że jej pensja to znacząca część domowego budżetu. Po kilku nieudanych próbach trafia do Granta House, gdzie ma opiekować się niepełnosprawnym Williamem.

 

To właśnie Will Traynor stanowi źródło moich rozterek. Młody, bogaty biznesmen, żyjący wcześniej pełnią życia, w wyniku wypadku doznał urazu rdzenia kręgowego. Paraliż czterokończynowy zniweczył wszystkie jego plany. Skazany na wózek inwalidzki i uzależniony od pomocy innych, zamyka się w sobie i izoluje nawet od najbliższych. 2 lata po wypadku w jego życie wkracza Lou, zdeterminowana, by przywrócić mu chęć do życia. Z czasem, obserwując jego przemianę, polubiłam tego bohatera. Ale nie potrafię zaakceptować tego, co zrobił. Czytając, miałam ochotę zwymyślać go porządnie od egoistów, hipokrytów i nieczułych drani. Chociaż sam twierdził, że kiedyś był dupkiem i że się zmienił, jak dla mnie dupkiem pozostał... Nie umiem mu wybaczyć. Nie tylko podjętej decyzji, ale przede wszystkim tego, co powiedział Lou na Mauritiusie... I to o najlepszym okresie jego życia...? No jak tak można?!

 

 

Jak sami widzicie, jeszcze przeżywam, co z pewnością dobrze o książce świadczy. To jej trzeba przyznać, że wywołuje silne emocje. I naprawdę czytało mi się ją z wielką przyjemnością. Mimo że porusza tak trudne tematy - nie tylko życia osoby z tetraplegią czy kwestii samobójstwa wspomaganego, ale również samotnego macierzyństwa czy bezrobocia - potrafi też rozbawić. Jest świetnym przykładem tego, jak zmieniamy się i rozwijamy pod wpływem osób, które spotykamy na swojej drodze. Do tego ciekawie wykreowani bohaterowie sprawiają, że po "Zanim się pojawiłeś" zdecydowanie warto sięgnąć. Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, to zachęcam i polecam. Ale... no JAK MOGŁEŚ, WILL?!