Dla mnie niedościgłym mistrzem tłumaczenia Emily Dickinson pozostaje nieodżałowany Stanisław Barańczak. Niestety te tłumaczenia nie są tak dobre. Wszystko zbyt gęsto (w sensie dosłownym) zagospodarowane słowami, często zbyt długimi. U tej poetki ma to moim zdaniem duże znaczenie. Brak przestrzeni.

U Barańczaka jakoś to wszystko iskrzy a tu brzmi przyciężkawo, jakby było widać ciężką pracę tłumacza. Chwilami na granicy rozumienia tekstu. Paradoksalnie przy braku minimalizmu słów, języka, staje się to jakoś niezrozumiałe.

Gwiazdki zatem odnoszą się do tej wersji a nie do samej Dickinson, bo dla niej zawsze i nieodmiennie 10. Z plusem.

No i bardzo brak oryginału. Tak jak w dawno wydanych przez Znak tomikach „100 wierszy” i „Drugie 100 wierszy”.

Jeżeli zagłębimy się w historię Portugalii, która posiadała imperium od Brazylii na Zachodzie po Timor Wschodni na Wschodzie. Mimo tak ogromnych przestrzeni i posiadania niezmierzonych dochodów z kolonii, wiedzie dziś spokojny żywot państwa gdzieś na krańcach Europy z najbardziej na Zachód wysuniętym Przylądkiem Cabo da Roca. „Samotność Portugalczyka” przedstawiona przez Izę Klementowską jest zbiorem reportaży z uwzględnieniem historii, która w nierozerwalny sposób splata się z dzisiejszą Portugalią.

Przedstawienie dyktatury Salazara i mrocznych czasów z nią związanych, wywarły niezatarty ślad w świadomości tego małego kraju. Przedstawiona sylwetka Salazara, jako osoby mało zaradnej, która z jednej strony nakazuje Królowi natychmiastowe opuszczenie kraju, a sama podlega rygorom służącej.  Jest ciekawym przyczynkiem do zgłębienia biografii podobnych mu autorytarystów.  Refleksja jaka nasuwa się po zapoznaniu się z historią tego kraju jest taka, że Polska nie miała najtragiczniejszej historii.

Moje zainteresowania Portugalią wiążą się z książką „Sny o snach” Antonio Tabucchi’ego, tam też odkryłem Fernanda Passoye, o którym akurat autorka wspomniała tylko na końcu książki i uzasadniła, dlaczego.  Każdy, kto zagłębił się w twórczość bywalca Cafe a  Brasileira, wyrazi pełne zrozumienie.

Spacer po uliczkach Lizbony i innych portugalskich miast, przeplatany historią Portugalii, sprawia, że nabiera się chęci do odwiedzenia tego kraju. Posiedzieć w klubach fado, zachwycić się najpiękniejszymi drzewami ulic Lizbony, – jakarandami i mozaiki wielorasowych mieszkańców. Jak pisze w swojej książce autorka „Po 11 września 2001 roku nikt Arabów nie lubi. We Francji zamieszki, we Włoszech zamieszki, a tu nie liczy się kolor skory, ale jakim człowiekiem jesteś”. Polecam książkę dla tych, którzy zastanawiają się gdzie ewentualnie pojechać na wakacje. Wyposażeni w dodatkową wiedzę, której przewodniki nie zamieszczają. Warto.

Co czyni nas tym, kim jesteśmy? Czy człowiek pozbawiony wspomnień traci również tożsamość? Alzheimer to wyjątkowo okrutna choroba. Stopniowo odbiera pamięć, pozbawiając człowieka wszystkiego, co znał i czego doświadczył przez lata. Zabiera mu bliskich, zmieniając ich w nieznajomych, budząc ogromny niepokój i strach. Rozmywa teraźniejszość i krok po kroku spycha coraz dalej w przeszłość...

"Powrót do domu" to niezwykle emocjonalna powieść. Samotność, żal, rozgoryczenie, świadomość niezrozumienia i odrzucenia przez najbliższych towarzyszyły głównej bohaterce niemal przez cały czas. Jedynie przy babci czuła się kochana i w pełni akceptowana. Autor doskonale poradził sobie z przedstawieniem ich wyjątkowej relacji - głębokiego przywiązania, wzajemnej troski, nieustannego wsparcia, miłości gotowej na olbrzymie poświęcenia. Choć zawarł w tej historii wiele trudnych tematów, jak choroba Alzheimera, bezradność ofiary przemocy psychicznej i fizycznej, która nie ma się do kogo zwrócić o pomoc, konflikty rodzinne, a nawet transseksualizm, wplótł je do akcji niejako mimochodem, zachowując lekkość stylu i przeplatając poważniejsze, przygnębiające fragmenty tymi pełnymi humoru.

Powieść Allana Strattona poruszyła mnie do głębi. Walka Zoe o ukochaną babcię wzruszała do łez i napawała nadzieją wbrew rozsądkowi. Determinacja nastolatki i to, jak wielkie ryzyko zdecydowała się podjąć, by pomóc staruszce szczęśliwie przeżyć resztę swoich dni, zasłużyły na szczery podziw. "Powrót do domu" przygnębia i zasmuca, ale też podnosi na duchu, ukazując, że nigdy nie jest za późno na przebaczenie, a prawdziwa miłość to źródło niewyczerpanej siły. Ta historia z pewnością złamie Wam serce, ale zdecydowanie polecam, bo czasami po prostu warto.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu YA!

Wszystko zaczyna się od rozmowy bohaterki o wieczornym spotkaniu z wujostwem. Zoe dowiaduje się o planach kupna nowego lokalu, przeniesienia tam salonu fryzjerskiego matki i o demencji starczej babki. Staruszka po wizycie w szpitalu zostaje zamknięta w ośrodku. Z tego powodu napięcie między nastolatką a jej rodzicami wzrasta. Dziewczyna jest załamana i czuje się bardzo osamotniona. W szkole dokucza jej kuzynka, która przez wszystkich postrzegana jest jako ideał. Zoe obmyśla plan pomocy sobie i ukochanej babuni.

Książka wywołała we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony smutek po poznaniu realiów choroby, a z drugiej radość oraz dumę wynikające z czynów Zoe. Napisana jest językiem prostym, co bardzo mi się podobało. Zaciekawił mnie również sposób ukazania postaci Zoe i Madi. Oczywiście każda książka posiada też minusy. Wkurzający rodzice bohaterki oraz przesłodzone sceny, których na szczęście nie było wiele, doprowadzały do szału. Lektura zmusza do refleksji i wyciska niejedną łzę. 
Polecam tę opowieść każdemu, niezależnie od wieku czy gustu.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Jaguar!