Odczekałem nieco więc wracam do jednego z większych miłych zaskoczeń końca ubiegłego roku. Północi południe, czyli poprzedni tom był świetny, wiec szybciutko zakupiłem resztę serii i w najbliższym czasie tylko ona będzie u mnie na rozkładówce. Tak więc szykujcie się.

Wschód-Zachód ma bardzo podobną strukturę do swojej poprzedniczki. Podzielona jest na dwie części i każda z nich opowiada o następnym bohaterze. Inaczej jednak, niż wcześniej, pod koniec przygody kazdego z bohaterów spotyka sie on z poznanymi juz wcześniej postaciami. Dzięki temu prawdopodobnie stworzą nam się pary Wschód- Północ i Zachód-Południe, o których przygodach poczytamy później.

Wschód opowiada o Kailean, młodej członkini czaardanu legendarnego dowódcy kawalerii Laskolnyka. Wyobraźcie sobie wielkie stepy, zgraną drużynę jeźdźców i ich nieodłączne rumaki. Jeżeli lubicie historie o Kozakach i to przypadnie wam do gustu. Czaardan w którym jeździ główna bohaterka nie jest tylko najlepiej wyszkolonym oddziale na wschodnich rubieżach, ale jak sie okazuje zrzesza ludzi o niepospolitych zdolnościach które zapewne były by potępione w centrum Imperium. Laskolnyk jednak ma co do nich pewne plany.

Zachód to młody złodziej Altsin, który stara sobie jakoś radzić w mieście portowym Ponkee-Laa. Co ciekawe, nie jest ono częścią Imperium, gdyż oparło się jego atakom. Alstin jest wygadany, sprytny i bezczelny a więc posiada wszelkie wady i zalety młodości. Niestety posiada też zdolność wpychania nosaw nieswoje interesy co doprowadza go do kłopotów. O ile z walką w zaułkach albo z wkurzonymi alfonsami daje sobie radę, to sprawa staje się poważniejsza, gdy zamieszane w to zostają siły nadprzyrodzone. Wtedy okazuje się, że nie ze wszystkim można sobie poradzić za pomocą ciętej riposty i szybkim nogom.

Na pierwszy rzut oka mamy tutaj powielenie koncepcji z Północ-Południe. Jednak, jak już wspomniałem we wstępie, nasi bohaterowie zaczynają dobierać się w drużyny. Ona natomiast wezmą udział w czymś stanowczo większym niz przygraniczne potyczki. Wschód-Zachód wyraźnie wprowadza nas w rozgrywki sił, dla których śmiertelnicy znaczą tyle co pył na wietrze. Czy są to Bogowie, czy też inne nadprzyrodzone stworzenia przyjdzie nam zobaczyć w kolejnych tomach, ale czuję się mocno zmotywowany do sprawdzenia tego.

Jest to bardzo solidna pozycja fantasy, brak jej jednak tego polotu, jaki oferowało Północ-Południe. Tam potrafiłem się wzruszyć, zacisnać zęby z gniewu lub wybuchnąć kilka razy śmiechem. Tutaj przyjąłem lekturę bez większych emocji, bądź też bez problemu je kontrolowałem. Nie jest to zarzut, a jedynie informacja, abyście nie spodziewali się takiego "uderzenia" jakie zaserwowała część poprzednia. Jest bardzo solidnie i czuć przygotowanie do czegoś "większego". Idę więc sprawdzić co to takiego

Do 2 IV e-booki Wydawnictwa Akademickiego Dialog można kupić w promocyjnych cenach w księgarni Ebookpoint. Wydawca specjalizuje się w naukowych i popularnonaukowych publikacjach związanych z Bliskim i Dalekim Wschodem czy Afryką, podejmujących m.in. zagadnienia historyczne czy współczesnej religijności. Ma także w ofercie literaturę piękną. Ja korzystam głównie z ich książek o tematyce indyjskiej. Strona promocji dostępna jest tutaj.

Z oferty wybrałem kilka, moim zdaniem, szczególnie ciekawych pozycji. W ofercie promocyjnej znajdziemy m.in.:

Korzystając z moich odsyłaczy przy zakupach e-booków, motywujecie mnie do dalszej pracy :)

Nie ma sensu się rozwodzić - to świetna książka. I bardzo prosta w odbiorze, jeśli ktoś się boi różnego rodzaju klasyki, może przestać - sama się czyta. Myślę, że jest tak łatwa i przyjemna w odbiorze, że w ogóle można by zacząć czytanie książek od niej (no dobra, od “Mysz i ludzi” a potem od niej). Steinbeck opowiada dość uniwersalną historię o prostych, zwykłych ludziach, a najlepszy jest jego styl - prosty właśnie. Sam siebie autor umieszcza w powieści, jako członka rodziny, która w pewien sposób była związana z bohaterem - Adamem Traskiem i jego synami. Dodaje to uroku opowieści, większej głębi, czytelnik zaczyna szukać na mapie miejscowości, o których tu mowa, i próbuje się zorientować w pokazanych czasach jak najlepiej - by móc wyciągnąć jeszcze więcej przyjemności z lektury. Steinbeck skłania do poznawania świata, Stanów Zjednoczonych konkretnie, do nie tylko poznania historii bohaterów, ale także zrozumienia skąd i w jaki sposób akurat takie historie mogły się zdarzyć.

Siłą książki są jej bohaterowie, autor pokazuje kilka typów ludzi, od idealnie dobrych, pogodzonych z życiem i jego niezrozumiałą niesprawiedliwością, przez prostych i podatnych na wpływy aż do prawdziwych potworów, twierdząc, że tacy się czasem po prostu rodzą. Nie stają, a rodzą, i nic nie można z tym zrobić. Historia związku Adama z Cathy oraz późniejsze ojcostwo Adama naznaczone tym, jak sam był wychowany to opowieść rewelacyjna. Dziś ani odkrywcza, ani pokazująca coś nowego; w prosty sposób przedstawiająca zdarzenia, których czytelnik doskonale się domyśla, a jednak go dziwią, wywołują skrajne emocje. Czytając “Na wschód od Edenu” miałem wrażenie, jakby Steinbeck opowiedział tu tę samą historię, którą życie opowiada od zarania dziejów, z tym, że akurat talent tego twórcy pozwala się nią cieszyć mimo braku zaskakujących zwrotów akcji i łatwego przewidywania kolejnych dramatów.

Interesujące wrażenie pozostawia po sobie właśnie bardzo udana kreacja różnych typów postaci, bez podjęcia prób wytłumaczenia ich cech, sposobu bycia, mentalności. Spodziewam się, że niejeden czujący gwałtowną potrzebę czytelnik mógł dokonywać coraz to bardziej karkołomnych interpretacji poznanych tu wydarzeń; boję się, że niektóre prawdziwe (wiecie, nie z bloga:)) recenzje także kreują “Na wschód od Edenu” jako coś ogromnego, oszałamiającego, odkrywczego - no i przez to książka może budzić strach. A w rzeczywistości to dość rozbudowana, ale nieskomplikowana opowieść, przedstawiona tak, że oderwać się od lektury nie można, i w zasadzie ukazująca jedną, podstawową prawdę o życiu - tę najważniejszą.

Czy perspektywa dogłębnego poznania się nawzajem nie jest kusząca? Poddać się czarowi kogoś, kto zna najmniejsze drgnienie naszej duszy, to jak pokochać senny koszmar.

Możliwe, że zacząłem od niewłaściwej pozycji i tym bardziej nie powinienem oceniać autora, którego spotykam po raz pierwszy. Na pewno nie mogę mieć żadnych zastrzeżeń do języka – bogatego, finezyjnego, przepełnionego dygresjami i aluzjami. Styl może się podobać bardziej lub mniej – na pewno jest co najmniej dobry.

Kłopot - to wzięty na tapetę temat. Bohaterowie (szeroko pojęci, bo w niektórych historiach mamy do czynienia ze swobodną oceną np. kanonów europejskiej kultury dokonaną przez autora czy z jego wspomnieniami), próbują odnaleźć się w innym, odmiennym świecie; innej kulturze.

Wnioski? Nie ma bezpiecznego połączenie tych dwóch światów. Nie ma wspólnego obszaru, w którym mógłby zadomowić się ktoś z jednej lub drugiej strony.

I odnoszę wrażenie, że nie ma takiego miejsca również sam autor.

Nie tylko w tekście, ale i w sobie.

Wspaniale opisuje to co widzi, ale kim jest on sam?

Kim jest ten który patrzy?