Adapted from the 1946 'Superman' radio serial on 'The Clan of the Fiery Cross', 'Superman Smashes the Klan' is great fun and offers a message of hope for those confronting intolerance.

Author Gene Luen Yang, most famous for the middle grade graphic novel 'American Born Chinese', offers a detailed essay in this edition on the origins of the famous serial and its direct influence in defeating a revival of the Ku Klux Klan in postwar America.

The Lees are moving from Chinatown into the heart of Metropolis' residential area. Dr. Lee has been hired by the Health Department (a private company) on a top secret project and looks forward to integrating his family into modern American life. He encourages his wife to speak only in English and they have had their children take on "American" names.

The night after the Lees move in, the Klan burns a cross in their front yard, attracting sympathetic and negative responses. The Daily Planet's most valued reporters are on the story, of course. 

Roberta Lee is a great character, shy and prone to motion-sickness, she is nonetheless brave and stands up for what's right for herself and her family. She doesn't like the idea of leaving their old lives behind, but a piece of advice from her mother about how to make new places home ends up helping Superman as well. During this conflict Superman is increasingly dealing with challenging visions and memories of his childhood. How different is Superman willing to be in order to be his best self?

A timely and important story, appropriate for all ages.

In this memoir, Ron Stallworth writes about becoming the first black detective in the Colorado Springs Police Department and doing a bit of undercover work investigating the Black Panthers before eventually becoming deeply involved in an investigation into local KKK activities. And by "deeply involved," I mean that he accidentally ended up in an undercover investigation as the voice of a white man named Ron Stallworth who was supposedly interested in joining the Klan. He communicated with KKK members over the phone, while a narcotics officer named Chuck acted as the face of white Ron Stallworth when face-to-face meetings were necessary.

I bought this, even though I almost never read memoirs, because this case sounded bonkers and because it was set in Colorado Springs, one of the primary places I grew up. I had seen previews for the movie but didn't immediately realize it was based on a book, and I somehow missed that it was set in Colorado Springs. Since it didn't seem likely that the movie would be shown in my area (it wasn't), I figured I'd give the book a shot.

For the most part, I enjoyed this, and I'd recommend that anyone with a connection to Colorado Springs read it. It was a fascinating piece of the city's history, and although I'm too young to have been in the city at the time it took place, I still enjoyed seeing places mentioned that I knew and/or had been to before.

There was a lot of stuff here that I didn't know. For example, I hadn't known about the grip that the KKK had on Colorado politics in the 1920s and 1930s, or that they had such a huge presence in Denver in particular. I went to both middle school and high school in Colorado and don't remember any of this coming up. I suppose this information could have been covered and I just missed it (history didn't generally interest me), but I'd have thought this kind of thing would have stuck with me.

I enjoyed the times when Stallworth poked fun at the KKK, and there were a few moments in the investigation that made me outright gasp. I wonder how much of it made it into the movie (I still need to watch it). There was a bit involving a KKK application that I imagine would have looked overdone onscreen - I still can't believe that Chuck and the other officer got out of there without any of the KKK members figuring anything out or growing suspicious.

The book's organization was a little confusing, to the point that it was sometimes difficult to follow the case's timeline. I had thought that Stallworth was writing about events relatively chronologically, but this didn't turn out to be the case. For example, on page 84 of my copy of the book, Stallworth was asked by those who knew about his investigation to show off his KKK membership card (which struck me as risky - was it a good idea for so many people to know about the investigation and for Stallworth to show off the card? what if any of those people were secretly KKK members?). Four pages later, Stallworth was calling David Duke to ask about the status of his membership card. There were a few other moments like this, but this one was the most glaring. I also found his occasional "Officer Ed" rants to be overly sudden and a little off-putting.

There were many things Stallworth wrote about that were still applicable today. At one point, for example, there was an anti-KKK protest, and 20 or so KKK members showed up as counter-protesters. They were initially ignored and didn't even bother to put on their robes until one of them asked a member of the media if they'd like a story and the person said yes. After that, it became a media feeding frenzy. As Stallworth wrote:

"The media all too often unwittingly creates the very news it reports because of its zeal to get a story. This only benefits the person or subject being covered and gives them or it a power neither deserves." (126)

 It's the kind of thing you can still see in play today, as the media gives screen- and air-time to white supremacists who wouldn't otherwise have that significant of a platform. That said, there were times when I very much disagreed with Stallworth's interpretations, particularly his thoughts on "Antifa" (his decision to capitalize it, not mine).

I wonder whether the movie faithfully stuck to the book's ending, or whether it embellished things a bit? If this had been fiction, the ending would have been deeply disappointing -

All in all, I'm glad I read this, despite my issues with some of it.

Extras:

Several pages of black-and-white photos of documents, items, and photographs relating to the KKK investigation and the beginning of Stallworth's career as a police officer.

(Original review posted on A Library Girl's Familiar Diversions.)

„The Goblins of Bellwater“ von Molly Ringle ist von dem Gedicht „The Goblin Market“ von Christina Rossetti inspiriert, das 1863 veröffentlicht wurde und die Geschichte zweier Schwestern erzählt, die sich auf einen gefährlichen Handel mit Goblins einlassen. Über die Jahrzehnte wurde das arme Gedicht beinahe zu Tode analysiert. Was da nicht alles reingelesen wurde: Gesellschaftskritik, Wirtschaftskritik, Anti-Semitismus. Ich kann darüber nur den Kopf schütteln. Meiner Meinung nach geht es um die verwegene, düstere Verlockung des Übernatürlichen, die Rossetti durch eine für das Zeitalter beispiellos sexualisierte Sprache schildert. Molly Ringle sah das vermutlich ähnlich, denn „The Goblins of Bellwater“ orientiert sich an dem, was schwarz auf weiß geschrieben steht, nicht an weit hergeholten Interpretationen.

Folge nicht ihrem Pfad. Nimm nichts an, was sie dir anbieten. Diese zwei simplen Verhaltensregeln hätten Skye vor einem furchtbaren Fehler bewahren können. Leider weiß kaum jemand, was sich in den Wäldern rund um das Städtchen Bellwater verbirgt. Niemand warnte sie vor den Goblins. Jetzt ist es zu spät. Skye ist verflucht. Schon bald wird der Drang, sich dem Klan anzuschließen und selbst ein Goblin zu werden, übermächtig sein. Sie kann sich niemandem mitteilen, nicht einmal ihrer großen Schwester Livy, denn der Fluch beschneidet ihre Fähigkeit, zu sprechen. Aber wer würde ihr auch glauben? Sie ahnt nicht, dass es einen Menschen in Bellwater gibt, der die Wahrheit über die Goblins kennt. Livys Freund Kit leidet seit Jahren unter den Auswirkungen eines alten Vertrags, den seine Vorfahren mit dem Klan schlossen. Als Kits Cousin Grady Bellwater besucht und Skye im Wald begegnet, spitzt sich die Lage dramatisch zu. Plötzlich ist Livy die einzige, die Skye und Grady retten kann. Doch dafür muss sie einen gefährlichen Weg einschlagen und sich der Natur selbst als würdig erweisen.

Ich glaube, „The Goblins of Bellwater“ sollte als moderne Variante eines traditionellen Märchens gelesen und verstanden werden. Es ist kein durchschnittlicher Urban Fantasy – Roman, vielmehr ist es ein Buch, das sich auf die Elemente der Urban Fantasy VOR der alles ertränkenden Vampir- und Werwolfwelle zurückbesinnt. Dadurch ist „The Goblins of Bellwater“ außergewöhnlich, denn es ist selten geworden, dass eine Geschichte so subtil aber deutlich mit den klassischen Charakteristiken des Erzählens arbeitet und diese in ein überzeugend zeitgenössisches Gewand kleidet. Ich habe mich mit der Lektüre äußerst wohlgefühlt, genoss die Reife der Geschichte und den angenehm geringen Kitschfaktor. Die verwunschene Atmosphäre düsterer Verlockung erreichte mich mühelos. Zeigte man mir einen Winterwald, der so aussieht, wie Ringle ihn beschreibt, glaubte ich sofort, dass dort Goblins leben könnten. Die Autorin spricht durch ihr Setting die uralte Furcht der Menschheit vor dem Unbekannten an und betont unser zwiespältiges Verhältnis zur Natur. Wir sind von der Natur fasziniert, ohne sie tatsächlich zu begreifen. Die irrationale Vorstellung, dass sich in den Bäumen boshafte, hinterlistige, skrupellose Goblins verbergen könnten, die Menschen zum Spaß ins Verderben stürzen, jagt uns einen Schauer über den Rücken, weil wir den Wald selbst als rätselhaftes, lebendiges Wesen wahrnehmen. Die Protagonistin Skye verkörpert die schlimmste Form eines Waldspaziergangs mit Folgen. Ich habe mich intensiv mit ihrer Situation beschäftigt, weil ich verstehen wollte, was mit ihr auf der Bedeutungsebene geschieht. Skye erlebt einen Kontrollverlust, der mit dem Verlust ihrer Menschlichkeit gleichzusetzen ist. Sie wird bestraft, weil sie sich bereitwillig vom Übernatürlichen verführen ließ; der Fluch ist die Konsequenz ihrer mangelnden Standhaftigkeit. Wer würde in einem Wald zur Dämmerung schon einem Pfad leuchtender Pilze folgen, der kurz zuvor noch nicht da war? Skye ignorierte die Alarmglocken der Vernunft und verhielt sich naiv und lebensgefährlich dumm. Ringle lastet ihr ihre Neugier niemals an, aber alle folgenden Ereignisse sind auf diese eine Fehlentscheidung zurückzuführen. Skye kam vom Weg ab und muss dafür leiden, ebenfalls eine Thematik, die aus diversen Märchen bekannt ist. Sie ist die Prinzessin in Nöten – im Gegensatz zu altmodischen Märchen ist ihr Ritter in schimmernder Rüstung allerdings eine Frau: ihre Schwester Livy, die für ihren respektvollen Umgang mit der Natur belohnt wird. Es gefiel mir sehr, dass „The Goblins of Bellwater“ fast ausschließlich von Frauen gelenkt wird. Livy und Skye treffen alle tragenden Entscheidungen; Kit und Grady empfand ich zwar als gleichberechtigt, doch der frauenzentrierte Tenor des Buches ist nicht zu leugnen.

„The Goblins of Bellwater“ ist trotz der Parallelen zu zahllosen Märchen und „The Goblin Market“ von Christina Rossetti eine völlig eigenständige, originelle Geschichte. Meiner Meinung nach verfügt Molly Ringle über ein erstaunliches schriftstellerisches Talent. Sie konfrontiert ihre realistischen, liebenswerten Figuren mit den Motiven unserer Kindheitserzählungen und lässt sie erwachsen auf diese Herausforderungen reagieren. Sie müssen sich selbst aus ihrer aussichtslosen Lage retten, die tückischen, arglistigen Goblins austricksen und das Paranormale mit couragierter Menschlichkeit besiegen. Da die Urban Fantasy ein Genre ist, in dem einfache Menschen bedauerlicherweise mittlerweile kaum eine Chance haben und beinahe als uninteressant gelten, finde ich Ringles alternative Herangehensweise aufmunternd und belebend. Empfindet ihr ähnlich, seid ihr all der superduperkrassen übernatürlichen Held_innen müde, möchte ich euch „The Goblins of Bellwater“ wärmstens ans Herz legen. Denn mal ehrlich, ich möchte weder Vampir, noch Werwolf, noch Goblin sein. Ich bin gerne ein Mensch. Plötzlich erscheinende, leuchtende Pfade aus Pilzen im Wald können mir getrost den Buckel runterrutschen.

Vielen Dank an Netgalley und den Verlang Central Avenue Publishing für die Bereitstellung dieses Rezensionsexemplars im Austausch für eine ehrliche Rezension!

Thanks to Net Galley and to Kensington for offering me a free copy of this novel in exchange for an honest review.

When I read the description of the novel I was interested in discovering a new Southern writer and seeing how Danny Johnson fitted in with a literary tradition filled with pathos and a heavy historical burden. Unfortunately, the news filled up with incidents of racial violence in the USA as I was reading it and it made the content of the book topical and urgent, even if the story goes back to the times of the Civil Rights Movement and the Vietnam War.

The story is told in the first person by Junebug, a young white boy that at the opening of the novel is only eight years old and has just lost his parents in a car accident (his father made moonshine liquor and they were driving with the car full of alcohol at the time of the incident). The boy goes to live at his grandparents’ tobacco farm and becomes friendly with twin African-American siblings, Fancy and Lightning. This is South Carolina and although the friendship flourishes whilst they are kids, it is clear that whites and African-Americans know their places and there might be heartache to come. From very early on fate seems to be against Junebug that after losing his parents, and in short succession loses his grandfather and later his grandmother, being left looking after the tobacco farm alone aged only fifteen. By that point Lightning has left seeking adventure, his relationship with Fancy has moved on and things get more and more complicated.

The novel deals with many of the typical themes to be expected from a Southern novel: race relations (and interracial relationships), the weight of family and small town morals, historical memory (there’s only a passing mention of the Civil War, but the Ku-Klux-Klan plays an important part in the plot and later we hear also about the Civil Rights Movement). The novel is also a coming of age story, as we follow the main characters from a very early age, and see them change, in body and character, and discover new urges and feelings as they grow. (A word of warning: there is some sexual content, although not the most explicit I’ve read or even close.) As they live in a farm, there is a fair amount of detail of traditional farming tasks, from growing up tobacco, to churning butter or killing a chicken or a pig, which I enjoyed and I didn’t find overly long or distracting from the main plot.

Junebug’s life is marked by violence, and it reflects the violence that is part of the history and the atmosphere of the land. He gets fixated on his dog’s death (his father shots the injured dog at the beginning of the story) and his fate, apart from losing loved ones, seems to put him on the way of circumstances that lead to his use of violence (but I don’t want to give too much of the story away). After a serious warning from the KKK, he ends up in Vietnam, as a way of finding refuge (for strange that it might seem) from his loneliness. There he discovers he has a natural talent as a sniper but finally things come to a head when he realises he’s not as hard and as strong as he had always thought and one can’t hide from the consequences of one’s own actions and violence forever.

I did enjoy the style of the novel, its many memorable lines, the many themes that give one pause (that also include PTSD after Junebug’s war experience although possibly even before that) and the details of everyday life offered by the narration. I spent over half the novel trying to accurately place it in time (we are given clues, like the price of things and the fact that Junebug’s mother’s grandfather fought in the Civil War) but Junebug mentions it is 1963 quite late in the story (although admittedly it would have seemed irrelevant to a child in his position). His style of language changes suddenly when he gets to Vietnam, as once more he has to adapt to new extreme conditions, and he seems to get into the role of the marine easily and with gusto.

I found the plot and the experiences of the main characters interesting, although perhaps too much is fitted into a single book and it does not allow for a deep exploration of the many different strands. Junebug is not very articulate when it comes to his feelings, although some of his reflections can be quite sharp. He not only tries to hide his feelings from others but also from himself (it’s not easy to trust somebody when all your loved ones die and you wonder if there’ something wrong with you), and even an experienced therapist has difficulties getting to the root of things, but that fits in with his experiences and his personality. Junebug has flashes of insight, like when he wonders how Fancy must feel, knowing that she’s considered a second-hand citizen only because of the colour of her skin. He does not notice a big social difference between him and Fancy and her folks, but he is young, naïve, inexperienced, and it takes him a while to realise that due to the fact that he is white and has a farm he belongs in a completely different universe in the eyes of his neighbours and a big part of the society. Personally, I would have liked to follow Fancy’s story in more detail, but that is not the focus of the book. Thankfully, the ending is not typical, although it might leave some wondering (considering the character’s age one can’t help but wonder if that’s the end).

In summary, a well-written novel that fits in within the Southern writing tradition, although not ground-breaking. I’ll follow the author’s career with interest.

Trudno chyba znaleźć czytelnika, który nigdy nie słyszał o sadze zatytułowanej Dzieci Ziemi, stworzonej przez Jean M. Auel. Nie każdy jednak wie, że cykl ten - dość jednoznacznie określany przez większość jako fantasy - wcale jako fantasy traktowany być nie musi. Przynajmniej jeśli chodzi o pierwszy tom, którego zaliczenie do tego gatunku to nic innego, jak złośliwość, robienie powieści i autorce krzywdy. Ja tam bym swobodnie “Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego” nazwał powieścią historyczną, albo nawet, wzbijając się na szczyty własnej grafomanii, prehistoryczną. :)

Jean M. Auel jest bardzo zainteresowana epoką lodowcową, konkretnie jej przebiegiem i wpływem na ludzi w Europie. Fascynują ją czasy, gdy wciąż po naszych ziemiach przechadzały się nie tylko dwa odrębne gatunki ludzi - człowiek neandertalski i człowiek kromanioński - ale także wiele zwierząt, które od dawna nie istnieją, które wyginęły. “Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego” opowiada o plemieniu (klanie) neandertalczyków, którzy przygarniają na wychowanie człowieka - pięcioletnią dziewczynkę, która podczas trzęsienia ziemi utraciła rodziców.

To świetna lektura. Jean M. Auel doskonale wie, o czym pisze i to widać praktycznie na każdej stronie powieści. To nie jest książka skupiona na przygodach bohaterów, pełna zwrotów akcji, dynamiczna, z mnóstwem dialogów, która czyta się właściwie sama. Nie, to zdecydowanie bardziej dość powolna, spokojna, wyważona, przemyślana i czasem wręcz naukowa powieść o ludziach, o gatunkach i czasach, w jakich przyszło im żyć. Jeszcze nie o kontakcie - to może nastąpi w późniejszych tomach - na razie poznajemy neandertalczyków takich, jakimi widziano ich pod koniec lat siedemdziesiątych; jakimi widziała ich Jean M. Auel. Autorka mocno skupia się na przedstawieniu gatunku, któremu się nie powiodło, który przegrał rywalizację z nami. Bohaterka - Ayla - kompletnie nie zna swojej historii, jest za mała, by cokolwiek pamiętać i staje się członkiem plemienia bez obciążeń dla swojej pamięci. Jednak natura człowieka kromaniońskiego jest tak różna od natury neandertalczyków, że Ayla i tak odstaje od reszty, nawet gdy ze wszystkich sił się stara być częścią większej całości.

Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego to nieduża społeczność, która nastawiona jest na życie w grupie - a jednak składa się z indywidualności. Nie sposób jednak porównać samodzielności poszczególnych członków klanu z samodzielnością typową dla nas. Ten motyw podobał mi się najbardziej - im dalej tym lepiej widać, że sposób życia klanu jest świetnym, by poradzić sobie z dzikimi zwierzętami, z przeżyciem - ale już nie z rozwojem. Bez głębokich zmian neandertalczycy nie będą w stanie dokonać postępu, zatem zostają skazani na wymarcie, co niektórzy z nich widzą, jednak tradycje i zwyczaje zbyt mocno weszły w krew szeregowych członków klanu. Zmiana jest ogromnie trudna, i przy galopujących wręcz jeśli chodzi o rozwój ludziach kromaniońskich bohaterowie nie mają szans. Także Ayla to widzi, choć myśli sposobem klanu, jednak wewnątrz niej powstają pytania; dziecko wraz z wiekiem dostrzega coraz więcej nielogicznych, nieżyciowych zasad.

Wielu zalicza książkę do gatunku fantasy pewnie z rozpędu, z powodu być może wspólnej pamięci neandertalczyków, albo po prostu z powodów marketingowych. Ale nazywać “Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego” powieścią fantasy, to tak, jak zaliczyć trylogię “Troja” Davida Gemmella do tego samego gatunku. To nie tylko pójście na totalną łatwiznę, ale po prostu pomyłka, dla niektórych nawet obraźliwa. Książce Jean M. Auel brakuje elementów dla fantasy typowych, to lektura oferująca o wiele więcej, niż tylko fikcję. To nie tylko powieść, ale także rozprawa, w której autorka używa najpopularniejszych teorii swoich czasów, tych dotyczących eliminacji neandertalczyków, wpływu zlodowacenia na krajobraz ówczesnego świata, nagłego gigantycznego rozwoju konkurentów bohaterów książki. “Klan…” jest rewelacyjnie przemyślanym zestawieniem dwóch kompletnie różnych rodzajów ludzi, którzy, być może, z czasem staną się jednym gatunkiem. (*)

Rzecz jasna powieść polecam, czyta się wspaniale, nawet mimo braku dynamiki, mimo pewnej powolności. Jednak brak akcji wynagrodzony zostaje nie tylko świetnym znawstwem tematu, ale także bardzo dobrze nakreślonymi postaciami, których odrębność mentalną poznajemy razem z Aylą. I razem z nią do samego końca lektury czytelnik się zastanawia nad możliwymi działaniami, kierunkami, drogami jakie rysują się w najbliższej przyszłości. A nie wygląda ona zbyt dobrze, czytelnik tymczasem polubiwszy bohaterów, obserwując dramatyczne wydarzenia z końca książki nie ma innego wyjścia, jak tylko jak najszybciej sięgnąć po tom kolejny, bo choć wszyscy wiemy, jaki los spotkał neandertalczyków, to jednak ciekawość, co będzie dalej, jest ogromna. Zastanawia także kierunek, w jakim pójdzie autorka; czy skupi się na Ayli, czy może pociągnie temat naszych “kuzynów”, czy zaprezentuje nam swoje dalsze wizje oparte na nauce?

(*) Co prawda dziś jest o wiele mniej prawdopodobne, by neandertalczycy mogli się krzyżować z ludźmi kromaniońskimi (różne DNA, temu wspaniale poświęcił swoją trylogię “Neandertalska paralaksa” Mistrz Robert J. Sawyer), jednak zupełnie nie przeszkadza to w odbiorze książki.

The Clan of the Cave Bear

Zysk i s-ka 2002